Przez wiele lat o. Małysiak, jeszcze jako kapłan diecezjalny, zastanawiał się nad możliwością zorganizowania stowarzyszenia kobiet, które pomagałyby w pełnieniu różnorodnych obowiązków parafialnych. Praca misyjno - rekolekcyjna jeszcze bardziej go przekonała o konieczności założenia takiego instytutu. Tak więc 17 IV 1930 r. powołał do życia Towarzystwo Służby Betańskiej (obecna nazwa - Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej), które postawiło sobie za cel nieść pomoc duchowieństwu diecezjalnemu w ramach określonych przez ich konstytucje. Siostry oprócz takich prac, jak katechizacja dzieci, prowadzenie stowarzyszeń religijnych, przedszkoli, kursów kroju i szycia dla dziewcząt i kobiet, odwiedzanie chorych, praca w kościele w charakterze zakrystianek i organistek mają także dbać o plebanię i przygotowywać posiłki dla księży. Wzorem dla sióstr ma być rodzina z Betanii, u której częstym gościem bywał sam Jezus Chrystus.
Współzałożycielką zgromadzenia była s. Irena Parasiewicz, katechetka z Zakopanego. O. Małysiak, dostrzegając w niej, podczas rekolekcji zamkniętych, głębię duchową i oddanie Bogu, zaproponował jej współpracę przy realizacji nowej koncepcji. Propozycja została przyjęta. Na początku 1929 r. Irena Parasiewicz zajmowała się administracją domu rekolekcyjnego. Równocześnie był to okres przygotowania do czekających ją zadań. Irena Parasiewicz odbyła roczny nowicjat pod kierunkiem o. Małysiaka w Trzebini u sióstr salwatorianek. Pierwsze śluby złożyła w roku 1930.
Zanim to nastąpiło, o. Małysiak posłał Irenę Parasiewicz do kardynała Augusta Hlonda, Prymasa Polski, by plan zatwierdził i pobłogosławił. Ks. Prymas zajął się projektem natychmiast. Wyznaczył nowej fundacji dom w Puszczykowie k. Poznania, a następnie po przedstawieniu sprawy Ojcu św. Piusowi XI 24 VI 1930 r. zatwierdził Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej, jako zgromadzenie diecezjalne według kan.492 Kodeksu Prawa Kanonicznego. Mianował też s. Irenę Parasiewicz na trzy lata przełożoną generalną tej fundacji oraz mistrzynią nowicjatu. Ks. Prymas uczynił to za radą o. Małysiaka, który dostrzegł w Irenie dużo światła Bożego. Polecono jej pracę nad wyrobieniem duchowym członkiń zgromadzenia, nad wdrażaniem ich do pracy w ramach apostolstwa zewnętrznego i nad karnością zakonną. S. Irena podjęła się tego zadania z wielką gorliwością. Chciała być tylko narzędziem w rękach Boga i pracować zgodnie z zasadami proponowanymi jej przez ks. Prymasa i o. Założyciela.
Ks. Prymas powierzył zorganizowanie nowej fundacji i napisanie dla niej konstytucji zakonnych o. Małysiakowi. W dekrecie erygującym nowe zgromadzenie zatwierdził na razie regulamin przez niego ułożony.
Po trzech latach współpracy przy tworzeniu nowego dzieła s. Irena wyraziła pragnienie wstąpienia do zakonu klauzurowego i za zgodą o. Małysiaka wstąpiła do sióstr wizytek. Zmarła podczas Powstania Warszawskiego.
Nowe dzieło zostało poświęcone Chrystusowi Królowi i Matce Łaski Bożej. Rodzinę Betańską, tak często goszczącą Chrystusa Pana pod swoim dachem (Łk 10,38-42; J 11,1-43) i tak doskonale rozumiejącą pragnienie Jego Boskiego Serca, postawiono za wzór dla tych, które pragnęły swoją ofiarą i poświęceniem zdobywać dusze dla nieba. Patronami zgromadzenia są również: św. Piotr, św. Józef, św. Rodzina z Betanii i Aniołowie Stróżowie oraz św. Franciszek. Strój składa się z prostego czarnego habitu z krzyżem zawieszonym na łańcuszku. Siostry mieszkają na plebaniach lub w innych domach położonych w pobliżu kościoła.
Nieoczekiwanie nadeszła z Rzymu wiadomość pozwalająca siostrom składać przyrzeczenia. Wobec tego kard. Hlond wydał w roku 1932 drugi dekret zatwierdzający przyrzeczenia i zmienił nazwę zgromadzenia na "Towarzystwo Pracy Betańskiej" oraz zatwierdził je jako "Pia unio".
W 1934 r. dom główny zgromadzenia został przeniesiony do Kielc, gdzie siostry betanki otrzymały od biskupa Augustyna Łosińskiego 12 X 1934 r. zatwierdzenie kanoniczne jako zgromadzenie zakonne. Po roku siostry przeniosły się do diecezji lubelskiej. Biskup Marian Leon Fulman 25 VII 1939 r. zatwierdził Konstytucje Towarzystwa Pracy Betańskiej i uznał zgromadzenie za "Pia unio", stowarzyszenie wyposażone w kościelną osobowość prawną. Komisarzem zgromadzenia został ks. Paweł Dziubiński. Biskup ordynariusz polecił biskupowi sufraganowi Władysławowi Goralowi przeprowadzić wizytację domu głównego i nowicjatu. Opinia powizytacyjna, prośba Założyciela i zarządu Towarzystwa Pracy Betańskiej skłoniły biskupa ordynariusza lubelskiego do zatwierdzenia konstytucji, które zostały opracowane przez Założyciela i siostry z zarządu.
Wybuch II wojny światowej zahamował rozwój zgromadzenia. W tym trudnym okresie siostry niosły pomoc wysiedlonej ludności, chorym, bezdomnym dzieciom; ukrywały księży, odwiedzały uwięzionych kapłanów, dostarczały im żywności.
W nowej powojennej rzeczywistości decydujące znaczenie dla pomyślnego rozwoju Towarzystwa Pracy Betańskiej miał dekret reformacyjny, wydany przez nowego ordynariusza lubelskiego, biskupa Stefana Wyszyńskiego, 22 III 1948 r. Biskup powierzył duchową opiekę nad Towarzystwem Pracy Betańskiej księdzu kan. Karolowi Konopce, wykładowcy Wyższego Seminarium Duchownego w diecezji lubelskiej. Nadto dekret wymienił jeszcze trzech kapłanów, którzy mieli siostrom pomagać w sprawach administracyjnych i gospodarczych. Byli nimi: ks. kan. Paweł Dziubiński, proboszcz parafii św. Pawła w Lublinie (jako przewodniczący), ks. Józef Małysiak, Założyciel tegoż Towarzystwa oraz ks. kan. Franciszek Trochonowicz, dyrektor Związku Miłosierdzia Chrześcijańskiego w diecezji lubelskiej.
Kolejny rządca diecezji, biskup Piotr Kałwa, wyznaczył nowego opiekuna duchowego 7 VI 1950 r. w osobie o. Wincentego Czajkowskiego OFM Cap. z nakazem przeprowadzenia w Towarzystwie wizytacji. Do jego obowiązków należała również rewizja konstytucji, którą zatwierdził biskup lubelski 13 XII 1954 r. jako ustawę zgromadzenia zakonnego, które odtąd nosi nazwę Zgromadzenia Sióstr Rodziny Betańskiej. W dniu 10 IX 1959 r. Siostry Betanki zostały afiliowane do zakonu ojców kapucynów i odtąd uczestniczą we wszystkich przywilejach zakonów franciszkańskich, a św. Franciszek z Asyżu został włączony do grona patronów zgromadzenia.
W 1966 r. siostry zwróciły się do biskupa lubelskiego z prośbą o pozwolenie na składanie ślubów zakonnych czasowych i wieczystych, zamiast, jak dotąd, przyrzeczeń. W odpowiedzi na tę prośbę biskup Piotr Kałwa 24 VI 1966 r. zezwolił na składanie ślubów prostych zwykłych. Kuria biskupia w Lublinie zatwierdziła 2 VII 1966 r., tekst ślubów zakonnych; opiekę duchową nad zgromadzeniem pełnił ks. kan. Stefan Młynarczyk.W związku z posoborową odnową życia zakonnego na nowo zastały opracowane konstytucje tegoż zgromadzenia, dyrektorium, ustawy o zarządzie i zwyczaje Sióstr Betanek. Zatwierdził je ordynariusz lubelski, biskup Bolesław Pylak, 8 XII 1978 r. Opiekę duchową nad zgromadzeniem sprawują księża salwatorianie.
Kiedy w Kościele wprowadzono nowy kodeks prawa kanonicznego, udoskonalono również konstytucje, dyrektorium, ustawy o zarządzie i zwyczaje zgromadzenia. Zatwierdził je biskup Bolesław Pylak, ordynariusz lubelski, 14 IX 1988 r.
Wreszcie 25 I 1992 r. papież Jan Paweł II zatwierdził uroczyście Zgromadzenie Rodziny Betańskiej (Decretum Laudis) i odtąd Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej stało się zgromadzeniem zakonnym uznanym przez cały Kościół powszechny.
